Te laat!

>>PDF<<

Juist als ik naar bed wil gaan, gaat de telefoon: “Met het B.-Ziekenhuis. Meneer de dominee, kunt u hierheen komen? Hier is een man, die een dominee wenst. Maar het moet snel zijn”.
Even later zit ik aan het bed van een stervende. Het is een man in zijn beste jaren. Hij is ‘s avonds in het donker op de straatweg door een auto gegrepen. Op het asfalt was het nat en glad geweest. De chauffeur had de wagen zeker niet meer in zijn macht gehad. De auto was geslipt en in volle vaart tegen deze man gebotst. Zijn beide benen werden verbrijzeld. En het ergste: de chauffeur reed met een enorme vaart verder. De zwaargewonde echter, bleef liggen tot men hem na uren vond.
En nu? Nu is het te laat. Tien uren eerder liep hij nog fris en gezond rond. Nu echter is hij een hoopje ellende met hevige pijn. Vanmiddag zou hij nog gelachen hebben, als iemand met hem over de dood had gesproken. En nu?
“O God, als men toch vrede had! Mijn zonden! Mijn zonden! Hoe krijg ik vergeving…”
Ik wil met hem praten. Ik zeg hem woorden van God. Ik noem hem de Naam van Jezus. Maar hij hoort het niet. De pijnen komen als golven over hem heen. Dan zakt hij weg in bewusteloosheid. Zo sterft hij. Geschokt sta ik nog naast zijn lijk.
Het liefst zou ik de ramen openrukken en het over de bruisende, grote stad uitschreeuwen: “Zoekt de Here, zolang Hij te vinden is! Bekeert u vroegtijdig! Er is een te-laat! Op het sterfbed bent u te zwak! Heden, als u Zijn stem hoort, verhardt uw hart niet.”